Robert Prokopowicz

Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina w Warszawie

Theory of Subject Tronda Reinholdtsena jako koncert postfortepianowy

Do twórczości Tronda Reinholdtsena można zastosować wiele przymiotników z prefiksem post-. Sam kompozytor nie zaprzecza temu, iż jego twórczość jest postmodernistyczna, nastrój wielu utworów niesie w sobie spory ładunek posthumanistyczny, a działalność Norwegian Opra i cały cykl Ø trudno nazwać inaczej, niż postoperowym teatrem muzycznym. Teoria obiektu jest w pewnym sensie jedynym utworem kompozytora, który został osadzony w ramach sztywnej koncepcji koncertu na fortepian, wideo, pianolę i orkiestrę symfoniczną. Na tym forma koncertu nie kończy się, będzie tu wstęp orkiestrowy, kadencje wirtuozowskie i wiele innych znanych elementów. Jednak kompozytor traktuje te elementy jako żyzny grunt dla przekształceń w swoim niepowtarzalnym poststylu (należy pamiętać, że początki kariery tego artysty to twórczość w stylu „nowej złożoności”. Jestem przekonany, że rola, którą odgrywa ekran i sama postać Pianistki są wielokrotnie ważniejsze, niż fortepian, niegdyś stawiany w centrum uwagi przy koncertach fortepianowych. Nasuwa to ideę koncertu postfortepianowego, o której, na podstawie przykładów z utworu, chciałbym opowiedzieć.