Akademia Muzyczna w Krakowie
Teoria przywołania
Radykalne zjawiska referencyjne w sztuce końca XX oraz początku XXI wieku dają się interpretować z różnych punktów widzenia – są otwartą książką, tak na prawdę otwartą od zawsze. Wychodząc od myśli niemieckiego intelektualisty i filozofa Waltera Benjamina, ale świadomie odrzucając intertekstualne i postmodernistyczne teorie, próbuję patrzeć na niektóre dzieła w kategoriach całościowej reprezentacji już wcześniej utrwalonej konstrukcji bądź przedmiotu intencjonalnego, stanowiących całość zawartości kontekstualnej albo materiałowej dzieła sztuki. Stąd bierze się termin „przywołanie”. Punkt wyjścia stanowi tutaj konstrukt dialektyczny, wprowadzony przez Benjamina w jego późnych tekstach. Dotyczy to przede wszystkim pojęcia historii i czasu, ale rezonuje również na płaszczyźnie teorii sztuki i estetyki. Zjawisko owego przywołania można znaleźć w dziełach takich twórców, jak Anselm Kiefer, Luciano Berio i Piotr Peszat.