Studentka Teorii Muzyki oraz Dyrygentury na Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie. W ubiegłym roku akademickim pełniła funkcję zastępcy przewodniczącej Koła Naukowego Teorii Muzyki. W jej kręgu zainteresowań znajduje się przede wszystkim muzyka polska XX i XXI wieku, a także romantyczna muzyka symfoniczna. Obszarem dociekań jest również narracja muzyczna, język i mowa dźwięków oraz przekazywane treści i sensy zakodowane w utworach.
Statyczne trwanie w ruchu
W naturze, gdy patrzymy na ten sam, a jednak ciągle zmieniający się strumień rzeki, doświadczamy zjawiska łączącego jednocześnie ruch z jego brakiem. Podobny fenomen może zaistnieć w muzyce. Ten paradoks wprowadza zdezorientowanie w recepcji utworów muzycznych, w których następuje zderzenie statyczności z dynamiką rozumianą jako ruch. Wiąże się to ściśle z odpowiednim operowaniem czasem, a w rezultacie z percepcją słuchacza, na czym w znacznej mierze skupiali się i skupiają kompozytorzy ubiegłego wieku oraz współcześni. By dokładniej mówić o takim zjawisku, Krzysztof Szwajgier stworzył pojęcie „dynamistatyka”, czyli połączenie dynamiki (ruchu) i statyki (bezruchu). W jaki sposób w muzyce powstaje stan bezruchu? Kiedy słuchacz odczuwa statyczność, a kiedy dynamizm? Myśli na ten temat, choć mocno poruszone, tworzą statyczną postawę trwania bez zmian w zagłębieniu.