Współzałożyciel i redaktor naczelny magazynu o muzyce współczesnej i sound studies „Glissando”, doktorant na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, prowadzi zajęcia m.in. na Uniwersytecie Warszawskim i Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach, wykładał na Elementi w 2020 roku. Autor monografii Gérarda Griseya, pisze biografię Tomasza Sikorskiego, publikuje m.in. w „Dwytygodniku”, „Odrze” i „Ruchu Muzycznym”.
Ciała w relacji
W głośnym manifeście Nowa dyscyplina Jennifer Walshe wzywała: „być może jesteśmy wreszcie skłonni zrozumieć, że ciała wykonujące muzykę są jej integralną częścią (…) i świadomie lub nieświadomie wpływają na odbiór utworu. Jeszcze nie jest za późno, żebyśmy mieli ciała.” Warto sprawdzić, czy je zyskaliśmy – na przykładach nowej muzyki performatywnej autorstwa samej Jennifer Walshe i Jorge Sáncheza-Chionga oraz młodego pokolenia (Kuba Krzewiński, Marta Śniady, Anna Sowa i Olga Szymula). Jak ujawniają się w nich ciała i w jakie relacje wchodzą na scenie? Spróbujemy na nie spojrzeć oczami Goerges’a Bataille’a, Ako Mashino i Eliny Seye, ale także w świetle wypowiedzi samych kompozytorek_ów. Dość nut, czas na ruch.