Polski kompozytor, organista i pedagog. Absolwent Kompozycji i Teorii Muzyki (specjalność: kompozycja elektroakustyczna) na Akademii Muzycznej im. Krzysztofa Pendereckiego w Krakowie (klasy prof. dr hab. Anny Zawadzkiej – Gołosz i prof. dr hab. Magdaleny Długosz) oraz Muzyki Kościelnej na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II w Krakowie (klasa dr hab. Susi Ferfoglii, prof. UPJPII).
Interesuje go poszukiwanie nowych form muzycznego wyrazu w duchu poszanowania zjawiska dźwiękowego jako podstawowego tworzywa i punktu docelowego wszelkich twórczych procesów. Inspiruje się przede wszystkim światem nie związanym bezpośrednio z muzyką (jak np. teologia chrześcijańska, fizyka, psychologia, biologia), który często stanowi praprzyczynę jego poszukiwań barwowych.
Jest autorem licznych kompozycji chóralnych oraz aranżacji pieśni oraz artykułów popularnonaukowych z dziedziny muzyki liturgicznej. Zdobył szereg nagród na konkursach kompozytorskich o randze międzynarodowej i ogólnopolskiej, zaś jego kompozycje były wykonywane w Polsce i za granicą podczas różnych festiwali konferencji naukowych.
Jako uczestnik licznych kursów i lekcji mistrzowskich miał okazję spotkać się i konsultować swoje prace z czołowymi kompozytorami z Polski i zagranicy (m.in.: Mark Andre, Ivan Fedele, Brian Ferneyhough, Elżbieta Sikora, François Sarhan, Justė Janulytė, Zygmunt Krauze, Maciej Jabłoński, Wojciech Widłak, Dariusz Przybylski, Zaid Jabri).Jest autorem licznych kompozycji chóralnych oraz aranżacji pieśni oraz artykułów popularnonaukowych z dziedziny muzyki liturgicznej. Zdobył szereg nagród na konkursach kompozytorskich o randze międzynarodowej i ogólnopolskiej, zaś jego kompozycje były wykonywane w Polsce i za granicą podczas różnych festiwali i konferencji naukowych.
Jako uczestnik licznych kursów i lekcji mistrzowskich miał okazję spotkać się i konsultować swoje prace z czołowymi kompozytorami z Polski i zagranicy (m.in.: Mark Andre, Ivan Fedele, Brian Ferneyhough, Elżbieta Sikora, Franҫois Sarhan, Justė Janulytė, Zygmunt Krauze, Maciej Jabłoński, Wojciech Widłak, Dariusz Przybylski, Zaid Jabri).
Relacja „człowiek-instrument” w kompozycji solo na przykładzie wybranej twórczości Pierluigiego Billone
Instrumentalna muzyka solowa stanowi szczególny przypadek, który wyraża się w napięciu pomiędzy daleko idącą intymnością grającego a całkowitym zawłaszczeniu uwagi widza i słuchacza. Ów paradoks z jednej strony potęguje głębię twórczego wyznania wzmagając relację między muzykiem i jego instrumentem, a drugiej zaś mimowolnie pogłębia więź z potencjalnym odbiorcą poprzez swoje pozorne osamotnienie sceniczne. Dlaczego wspomniane osamotnienie jest tylko pozorne? Ponieważ jak się okazuje, synergia zachodząca w kooperatywie człowiek-przedmiot (w tym wypadku przedmiot generujący dźwięk) może być tak silna, że przestaje się odczuwać znaczącą redukcję obsady wykonawczej zarówno po stronie scenicznej jak i po stronie audytorium, co w znakomity sposób widać w muzyce Pierluigiego Billone. W moim wystąpieniu pokrótce przedstawię dwa utwory solowe autorstwa włoskiego kompozytora (Mani. Stereos na akordeon oraz Mani. De Leonardis na cztery sprężyny samochodowe oraz szklane misy) na podstawie których postaram się uwydatnić ogromne bogactwo wynikające z relacji solisty z jego instrumentem.