Absolwentka studiów licencjackich Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu (2022, po kierunkiem dra hab. Tomasza Kienika), gdzie również jest studentką ostatniego roku studiów magisterskich z zakresu teorii muzyki. W jej dotychczasowych badaniach naukowych najważniejsze miejsce zajmowała problematyka tzw. „tonalności odnowionej” w chóralnej twórczości Pawła Łukaszewskiego oraz życie i twórczość symfoniczna Kazimierza Sikorskiego.
Fugi w symfoniach Kazimierza Sikorskiego jako przykład relacji tradycji z nowoczesnością
Kazimierz Sikorski – znany z działalności pedagogicznej i organizacyjnej – był kompozytorem, w którego twórczości widoczne są wpływy neoklasyczne. Zamiłowanie twórcy do muzyki tradycyjnej, historycznie zorientowanej, miało swoje odzwierciedlenie m.in. w jego twórczości symfonicznej, w której istotną rolę pełniła m.in. fuga. Forma ta (jak i technika fugowana) stanowi podstawę wszystkich ostatnich części sześciu symfonii Sikorskiego. Symfonie Sikorskiego powstawały w rozległym interwale czasowym, w którym młodzieńcze zafascynowanie późnym romantyzmem przeistoczyło się w wykształcenie indywidualnego języka muzycznego kompozytora.
Niech więc zauważone przez autorkę „zderzenie” tradycji z niektórymi nowocześniejszymi środkami kompozytorskimi we wspomnianych symfoniach stanowi punkt wyjścia do przedstawienia rozmaitych relacji między przeszłością, nowoczesnością i indywidualnością twórczą w zawartych w spuściźnie tego kompozytora.
W pierwszej części referatu omówione więc będzie życie twórcy z wyróżnieniem wydarzeń, które wpłynęły na ugruntowanie elementów tradycji obecnych w jego utworach. W drugiej – przedstawione zostaną analizy fug zawartych w symfoniach i związane z tym wnioski, ujawniające m.in. charakterystyczne cechy archaizacji.