Rafał Ryterski – kompozytor, twórca projektów multimedialnych (instalacje, sound design), programista, organizator życia muzycznego. Urodzony w 1992 roku w Gdyni. Synteza różnych stylistyk, z których czerpie, jest cechą charakterystyczną jego twórczości. Wyróżnia trzy główne tendencje estetyczne w swojej muzyce: glitch, noise oraz techno. Pomimo iż nie stroni od muzyki akustycznej, jest zwolennikiem używania mediów elektronicznych oraz cyfrowych w swojej twórczości, co daje mu możliwość poszukiwania nowych tożsamości dla instrumentów akustycznych. Muzyka Ryterskiego jest bardzo bogata w odniesienia oraz czerpie z innych gatunków – praktykę tę kompozytor określa jako genrebending.
Ryterski jest absolwentem kierunku kompozycja ze specjalnością multimedialną na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie (2017, klasa prof. Krzysztofa Baculewskiego, prof. Barbary Okoń-Makowskiej oraz Sławomira Wojciechowskiego) oraz absolwentem kierunku kompozycja klasyczna na The Royal Academy of Music w Aarhus (w klasie kompozycji Simona Steena-Andersena, Nielsa Rønsholdta oraz Julianny Hodkinson). Swoje wykształcenie poszerza również o różne kursy (program Next Generation w ramach Donaueschinger Musiktage 2016, 2017, Letnie Kursy Muzyki Nowej w Darmstadt, 2016, 2018). Sam także bywa wykładowcą, uczestnicząc w różnego rodzaju sympozjach oraz w różnego rodzaju projektach jako specjalista w zakresie kompozycji, sztuki dźwięku oraz technologii (Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, 2016-2017; Elementi, Kraków 2017; gościnnie jako wykładowca na Polsko-Japońskie Akademii Technik Komputerowychj). W latach 2017-2018 pracował jako kompozytor oraz specjalista w zakresie psychoakustyki przy aplikacji komercyjnej Nightly, której zadaniem jest monitorowanie oraz wspomaganie snu za pomocą dźwięku oraz obrazu. Poza muzyką poważną Ryterski zajmuje się również tworzeniem elektronicznej muzyki tanecznej, a także muzyki teatralnej (współpracował m. in. Z Kubą Kowalskim, Grzegorzem Wiśniewskim, Martą Górnicką czy Wojtkiem Farugą).
Jego muzyka wykonywana jest w ramach wielu wydarzeń muzycznych, na przykład: Unsound festival (Kraków 2010), Warszawska Jesień (2016-2021), festiwal Kody (Lublin 2018, 2020), festiwal Rewolucja Cyfrowa Muzyki (Warszawa 2015), Letnie Kursy Muzyki Nowej w Darmstadt (2018), 6. Dni Muzyki Nowej (Gdańsk 2016), Festival Licences (Paryż 2015), Elementi (Kraków 2017), Pulsar festival (Kopenhaga 2018, 2019), Panorama festival (Aarhus 2018, 2019). Sam również organizuje różnorakie produkcje muzyczne lub multimedialne, takie jak Atlas/Łąka (Warszawa 2015, wraz z Akademickim Chórem Uniwersytetu Warszawskiego), opera Anonymous (4 głosy, 15 instrumentów, elektronikę oraz wizualizacje, Warszawa 2017 oraz Lublin 2020), Roboty, Arduino oraz Game over (we współpracy z zespołem Kwartludium oraz Teoniki Rożynek, Kraków, Gdańsk oraz Warszawa 2019), czy We’re here (we współpracy z Katarzyną Kalwat, w ramach festiwalu Warszawska Jesień 2021). Ponadto tworzy instalacje multimedialne na zamówienie innych twórców, korzystając z programów i środków takich jak oprogramowanie Max/MSP (Silence Inside, we współpacy z Anną Sincini, 2015), SuperCollider (Słońca, we współpracy z Łukaszem Radziszewskim, 2017), czy używając mikrokontrolerów i mikrokomputerów (Katyń. Teoria Barw, sztuka teatralna w reżyserii Wojciecha Farugi, z muzyką autorstwa Teoniki Rożynek). W roku 2021 był nominowany do Paszportu Polityki w kategorii muzyka poważna.
Taking control – jak wypowiada się sam kompozytor na łamach Glissando – kryje w sobie prostą filozofię: jak ukazać proces przejmowania kontroli bez uciekania się do lateksu i pejcza. Dlatego muzycy przechodzą między różnymi instrumentami czy używają różnych elektrycznych stymulatorów, jak szczotki do zębów.